“Onze” Leon,  wat was hij geliefd bij velen van ons en dat niet alleen vanwege zijn amicale benadering van ieder die hij tegenkwam, ook vanwege het plezier dat hij had in een babbeltje  al wandelend in de Dorpsstraat. Altijd wel aanspraak, altijd een grap, liefst met uitgestreken gezicht! Plezier had hij ook in de jeugd, paaseieren verstoppen en zoeken op tweede Paasdag, aangekleed als berooide herder/zwerver tijdens het kerstverhaal aan de kinderen. Op dierendag mochten ze een huisdier meenemen ooit, dat is bij één keer gebleven, maar toch. Het tekent zijn instelling, niet teveel poespas en deftigheid, gewoon, toegankelijk, origineel in de benadering van de Bijbel, in zijn uitleg in de preek op zondag. Belangstellend voor wat de gewone man meemaakte zo door de week en daar op inhakend.

Een bijzonder mens, een mens die je bij blijft. Behorend bij de Orde der Passionisten had hij bijzondere aandacht voor hen die met moeite de eisen van de tijd konden bijhouden; met hen hield hij zijn afscheidsmaaltijd op het kerkterrein, bij hen lag zijn speciale liefde. Pastoor in onze parochie van 30 oktober 1994 tot 30 januari  2008.